Κ. Δαβουρλής: Για πάντα στις καρδιές μας

Matchnews.g

«Αποφράδα» μέρα για τον αθλητισμό της πόλης αλλά και ολόκληρης της χώρας ήταν η 23η Μαϊου του 1992 όταν ο «Μαύρος Πρίγκιπας» του ελληνικού ποδοσφαίρου και της Παναχαϊκής, ο Κώστας Δαβουρλής, έφυγε από την ζωή.

Δεν ήταν απλά ένας κορυφαίος παίκτης, ήταν το σύμβολο της Παναχαϊκής, αλλά και όλης της Πάτρας, ο οποίος έχει αφήσει μεγάλη ποδοσφαιρική κληρονομιά κάνοντας και τους νεότερους να τον γνωρίζουν και να μιλούν ακόμη γι αυτόν.

Πέρασαν κιόλας 26 χρόνια. Τι ήταν αυτό που έκανε τον Κώστα Δαβουρλή ξεχωριστό; Η ποδοσφαιρική του τέχνη; Μα την ίδια εποχή υπήρχαν κι άλλοι τεχνίτες της στρογγυλής θεάς. Τότε τι ήταν; Αυτή η αίσθηση ελευθερίας που είχε στο παιχνίδι του. Ήταν γεννημένος ελεύθερος και το θύμιζε μέσα στο παιχνίδι. «Η τέχνη για την τέχνη» όπως θα έλεγαν κι οι καλλιτέχνες. Δεν μπορούσε να μπαίνει σε καλούπια. Μισούσε τα τείχη. Ίσως γιαυτό να έγινε το φόβητρο των αντιπάλων αμυντικών που όταν στηνόντουσαν στο «τείχος» σταύρωναν τον τερματοφύλακά τους. Αυτός ο παίκτης, ο μικρός θεός του ποδοσφαίρου ήταν απρόβλεπτος!

Η είδηση για τον θάνατο του «μαύρου πρίγκηππα», όπως τον έλεγαν στην Πάτρα, το 1992 συγκλόνισε πολλούς. Οχι μόνο γιατί από το ποδόσφαιρο είχε κερδίσει ένα είδος «αθανασίας», αλλά κι επειδή ήταν πολύ νέος για να φύγει από κοντά μας. Στα 44 του χρόνια ο Κώστας Δαβρουλής αναζήτησε αλλού την ελευθερία του, τη στιγμή που ένοιωσε ότι απειλείται στη γη.

Από μία άποψη εξασφάλισε την τελευταία εικόνα που ο ίδιος ήθελε. Ένα έμφραγμα του έκοψε το νήμα της ζωής. Θα μπορούσε όμως να τον αντέξει κανείς άρρωστο στο κρεβάτι, αδυνατισμένο, να στερείται όλα όσα του άρεσαν; Ίσως να ήταν άδικο.

Αυτή την αίσθηση ελευθερίας κινδύνευσε να τη χάσει στον Ολυμπιακό. Σε μιά ομάδα γεμάτη αστέρια ο Δαβουρλής θα έπρεπε να προσαρμόσει τη ζωή του στις ανάγκες του πρωταθλητισμού. Προτίμησε την ελευθερία του και την επιστροφή του στην Πάτρα. Εκεί που ήταν έτσι κι αλλιώς βασιλιάς.

Η τέταρτη μέρα του Ιανουαρίου του 1948 ήταν η μέρα που γεννήθηκε. Στην πόλη που λάτρεψε και τον λάτρεψε. Την Πάτρα. Εκεί που θα ζούσε όλες σχεδόν τις μεγάλες στιγμές της Παναχαϊκής με το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Έτσι κι αλλιώς ο Δαβουρλής ήταν ο αναμφισβήτητος ηγέτης της.

Την ποδοσφαιρική του καριέρα πάντως την άρχισε στον Πανιώνιο Πατρών, μιά μικρή ομάδα στο τοπικό πρωτάθλημα της Αχαΐας. Στα 16 του όμως πέρασε την πόρτα των γραφείων της Παναχαϊκής κι υπέγραψε δελτίο. Βρισκόμαστε στα 1964 κι η βασίλισσα της Πελοποννήσου είχε βρει τον βασιλιά της.

Αριστεροπόδαρος, με εκπληκτική τεχνική κατάρτιση, μοναδική πάσα κι απίστευτα εύστοχα χτυπήματα φάουλ για την ηλικία του δεν άργησε να καθιερωθεί. Η δυνατότητα που είχε να παίζει χωρίς τη μπάλα στα πόδια τον έκανε μοναδικό. Ελάχιστοι αμυντικοί μπόρεσαν να τον αντιμετωπίσουν στο «μαν του μαν». Στο χώρο του κέντρου ήταν ο καθοδηγητής της ομάδας και τα φοβερά σε δύναμη σουτ τον έχριζαν σκόρερ την ώρα που οι αντίπαλοι αμυντικοί έψαχναν να βρουν τον παίκτη στον οποίο θα δώσει τη μπάλα.

Ο Γιουγκοσλάβος προπονητής, ο Λιούμπισα Σπάϊτς κατάλαβε ότι είχε να κάνει με ένα εξαιρετικό ταλέντο. Έκτισε επάνω του μια ομάδα με πολλούς σπουδαίους παίκτες. Το 1969, στα 21 χρόνια του, πανηγύρισε την άνοδο στην Α’ εθνική. Το ίδιο καλοκαίρι κλήθηκε στην εθνική ομάδα. Πήγε στην Αυστραλία για φιλικούς αγώνες με την χώρα των καγκουρώ και στον αγώνα που έγινε στο Μπριρσμπέϊν αντικατέστησε τον Μίμη Παπαϊωάννου στο τελευταίο τέταρτο. Η εμφάνισή του ήταν αρκετή να ξεσηκώσει τους ομογενείς που ρωτούσαν να μάθουν περισσότερα για τον «παιχταρά» που τους έκανε να τρίβουν τα μάτια τους.

Το 1973 έζησε τη μεγάλη εμπειρία της συμμετοχής σε Ευρωπαϊκή διοργάνωση. Η Παναχαϊκή ήταν η πρώτη ομάδα από την περιφέρεια που έπαιξε στην Ευρώπη. Μάλιστα στον πρώτο γύρο απέκλεισε την Αυστριακή Γκράτσερ παρ΄όλο που υποχρεώθηκε να παίξει στην Αθήνα, στο γήπεδο της Λεωφόρου, αφού το γήπεδό της ανακατασκευαζόταν. Έπαιξε στον β΄γύρο στην Πάτρα κι αποκλείστηκε από την Ολλανδική Τβέντε.

Καθώς οι εμφανίσεις στο «μεγάλο πρωτάθλημα» διαδέχονταν η μία την άλλη ο Ολυμπιακός μπήκε στη μάχη για την απόκτησή του. Μάχη τρόπος του λέγειν αφού ο Νίκος Γουλανδρής δεν δίσταζε να δώσει οποιοδήποτε ποσό χρειαζόταν για να πάρει στην ομάδα τους παίκτες που του ζητούσε ο Λάκης Πετρόπουλος. Δεν ήταν έκπληξη λοιπόν που το καλοκαίρι του 1974 οι «ερυθρόλευκοι» ξόδεψαν το σημαντικότατο για την εποχή εκείνη ποσό των 9.250.000 δρχ για να τον αποκτήσουν.

Η πρώτη χρονιά ήταν ιδιαίτερα καλή. Έπειτα από 72 εμφανίσεις (22 γκολ) ένα πρωτάθλημα κι ένα κύπελλο ο Δαβουρλής επέστρεψε στην Πάτρα το 1977 για να συνεχίσει την καριέρα του.

Το φινάλε πάντως το έκανε στην Κόρινθο. Οι αριθμοί δεν μπορούν ν’ αποτυπώσουν το ταλέντο του είναι όμως ενδεικτικοί. Επαιξε σε 314 ματς στην Α’ εθνική (95 γκολ). Τα 234 από αυτά (73 γκολ) με την Παναχαϊκή, άλλα 72 (22 γκολ) με τον Ολυμπιακό, ενώ στη Κόρινθο έπαιξε σε 8 ματς. Στην εθνική ομάδα έπαιξε 11 φορές (δύο γκολ). Θα μπορούσαν να είναι περισσότερες, αλλά οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί φοβόντουσαν τον ατίθασο χαρακτήρα του.

Ηταν ο πιο απλός βασιλιάς που έχει γνωρίσει η Πάτρα.

Καταδεχτικός, χαμογελαστός, του άρεσε η καλή ζωή δεν μπορούσε να στερηθεί αυτά που αγαπούσε. Ισως και γιαυτό χάθηκε τόσο νέος, αλλά ελεύθερος!»


Πηγή:Matchnews.gr